Sen Olmasaydın Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Akşamüstü gün batarken
Bir yalnızlık meltemi
Eser inceden inceye.
Anılar kuytuya çeker,
Başlarlar işkenceye.
Göz gözü görmez olurdu,
Ay mı doğardı geceye?
Yakamozlar mı kalırdı,
Sen olmasaydın.

Küser, düşmezdi yağmurlar
Çatlamış topraklara.
Yağmazdı lapa lapa kar
Sararmış yapraklara.
Ardından gelmezdi bahar
Gücenip cemrelere.
Çiçekler mi açardı,
Sen olmasaydın.

Seni anlatmayan sözler
Hepsi boş laf, hep lakırdı.
Olmasaydı gül cemalin,
Şiirler mi yazılırdı?
O bembeyaz sayfalar
Kalemden utanırdı,
Aç kalırdı şairler,
Sen olmasaydın.

Umurumda değildi hayat,
Sevinmez, üzülmezdim.
Neşesi yoktu yaşamın,
Hep somurtur, gülmezdim.
Senden önce kimseyi
Sevemezdim, sevmezdim.
Aşk nedir bilemezdim,
Sen olmasaydın.

Herkes tozpembe yaşar,
Ben kıskanırdım.
Bir çift renkli göz görsem
Bakamam, utanırdım.
Gökkuşağı çıkınca
Gök yanıyor sanırdım.
Siyah beyaz kalırdım,
Sen olmasaydın.

Kuruyup çöle dönerdi
Tüm okyanuslar.
Kararıp bir bir düşerdi
Bütün yıldızlar.
Tüm kâinat senin olsa
Ne yazar?
Gökyüzü ateş olurdu,
Yeryüzü mezar...
Güneş batıdan doğardı,
Sen olmasaydın.

Sevda dolu yürekler
İkiye bölünürdü.
Sevdalılar kahrından
Yüzüstü sürünürdü.
Şu masmavi gökyüzü
Siyaha bürünürdü.
Melekler görünürdü,
Sen olmasaydın.

Yangın olurdu sensizlik,
Özlemin her dem tüterdi.
Şâd olmazdı deli gönlüm,
Ümidim bir bir biterdi.
Olmasaydın hayatımda
Yaşam, ölümden beterdi.
Yüreğim yosun tutardı,
Sen olmasaydın.

FEVZİ EMİR YILMAZ