Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Necmiye Hanım. Bu güzel duygular ve hoş kelimeler için tebrikler...
Necmiye Hanım,
Annenizin vefatı dolayısıyla üzüntümü bildirir, acınızı paylaşır, sizlere Sabr-ı Cemil, annenize Yüce Allah'tan rahmet ve mağfiret dilerim.
Başınız sağolsun.
Ahmet SANDAL
tebrikler üstadim duygular caglayan olup dökülmüs misralar kutlarim saygilarimla
Duygularınız ve yaşadığınız acı şiirinize yansımış.
Acılar paylaştıkça azalır derler.Umarım öyle olur.
Annenizin mekanı cennet olsun.Siz sevenlerine Allah sabır versin.
Sevgiyle kalın.
başın sağolsun efendim..şiirin varoldukça
Tekrardan başınız sagolsun Necmiye hanım,,Annenize Allahtan rahmet diliyorum..Nur içinde yatsın,,Sİzlere sabırlar diliyorum,,Şiir duygularınızı yeterince dile getirmiş zaten..Sevgi ve selamlarımla.
Sen Neredesin
Ben neredeyim
Seni yitirdiğim o geceden beri
Ayrık otları kolgeziyorlar
Kimsesiz sahillerde
Acılar da acı çekiyorlar
Büyüyor büyüyorlar
Dudaklarından dökülecek
Bir kelam bir selam bekliyorlar
Merhem niyetine
Allah rahmet eylesin
makanı cennet olsun
size sonsuz sabırlar
Necmiye Hanım.Acınızı candan
yürekten paylaşırım
Saygılar
________Anne acısını şubat ayında yaşamama rağmen halen yeni kaybetmiş gibiyim...
___Cenab-ı hak mekânının cennet eylesin...
tekrar tekrar başınız sağolsun Necmiye Hanım...Selam ve dualarımla..
Sevinçler öksüz
Düşler yetim
Şiirlerde yarım sensiz
Kalemler dokunmuyor kağıda
Değmiyor dudaklar dudağa
Acılar da acı çekiyorlar
Ayrılıklar da ayrıldılar sensiz
Baharlar pişman
Güzler perişan
Tat vermiyor mevsimler
Ne seven memnun ne sevilen
Sen neredesin
Ben neredeyim
________necmiye hn gerçek şu ki ........
________tamamıyla yaşadığınız acınıza ve hüznünüze ortak oldum allahtan rahmet ve kabir rahatlığı dilemekten başka elimizden birşey gelmiyeceğinide biliyorum ......bizlerin yapacağı sadece dua etmekle kalacaktır..benim dualarım bütün ölmüş annelerin rabbim mekanını cennet eylesin..________
________başınız sağolsun ________
Acılar da acı çekiyorlar
Ayrılıklar da ayrıldılar sensiz
Baharlar pişman
Güzler perişan
Tat vermiyor mevsimler
Ne seven memnun ne sevilen
Sen neredesin
Ben neredeyim
Acılara,Ayrılıklara da elbet bir gün dur denilecek.Seven Sevdiğine elbet bir gün kavuşacak.Mevsimler hep bahar gibi ruhlarımıza esecek inş.Ne mutlu o sevenlere ki,sevdiklerini iyilikleri ile yad edip,sabırla;umutla kendilerini Kavuşma gününe hazırlarlar..Acınızı yürekten paylaşıyorum.Dualarımla..Hatice Güler.
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta