. Sen Mutlu Ol Şiiri - Turgut Uzdu

Bitti artık dedi adam, yerinden doğruldu. Bir word sayfası açtı. Yeni bir şiire başlayacaktı. Ama hâlâ silememişti gözkapaklarındaki resmi. Birkaç defa gözlerini açıp kapadı. Hüzün gözler hâlâ orada duruyordu. İçini çekti… Acı acı gülümsedi. “Ne olur mutlu ol! ” dedi içinden. Benimle olman şart değil. Ama mutlu ol…
Parmakları tuşlara uzandı, içi de dışı da buz gibiydi. Isınmak istercesine parmakları tuşlara dokunuverdi:

Yollar, yollar ayrıldı bir kez
Sen yoluna git hüzün gözlüm ben de yoluma
Sev yüreğinin sevdiğini
Yanında yürü hep ayrılma
Sevdikçe sevilirsin
Ne olur
Ne olur beni kırdığın gibi onu kırma…
Bak ben gönlümün yalnızlığına gömüldüm yine
Üzerimde hatıralar…
Gözlerin iki taş
Bana kalan arasında bir mezar…
Sen yoluna git hüzün gözlüm, ben de yoluma
Sevdânın büyüğünü tanımamış yüreğin dilerim tanır
Belki bir gün hatırlarsın
Yıldızlara bakarken hüzünlü gözlerin
Döktüğü yalancı yaşlardan utanır…
Gece ne kadar uzarsa uzasın
Yalnızlığım tüm geceyi isterse siyaha boyasın
Ben bu dünyayı neyleyim
Al hepsi senin olsun, hepsi sana kalsın…
Pembe ve beyaz çiçekler büyüt
Kime istersen ver, koklasın
Bir tek şey isterim senden
Ne olur
Ne olur gözlerin hep mutlu baksın…

Dudaklarını büzdü adam, şiirini kaydetmedi bile. Başını sağa sola salladı. Üşümüştü.
“Yüreğim hiç bu kadar üşümemişti! ” dedi. “Bu dünyada kimler nelere mahkûmdu acaba. Üşümelere mahkûm olmak da benim kaderimmiş! ” dedi. Kalkıp yerinden saat tam on ikiyi gösterdiğinde, pencereden yıldızlara baktı.
Sanki bütün yıldızlar adamın yalnız gönlüne ağlıyor, ıslak gözlerini kırpıştırıyordu.