Sen’li Şiirler I Şiiri - Sancar Can

Karanlık sözcüklerle demlediğim içimdeki boşluğu
tam da seninle uzaklara sürümeye başlıyorken
bir yanılsama mıydı her şey?
Bir yanılsama mıydı içimdeki çocuksu uyanış?
Uğruna feda ettiğim tüm lanetli sözcükler,
Şimdi her zamankinden daha fazla üşüşüyor benliğime…
Yüzün acı bir hatıra, kahkahan bitimsiz bir ağıt mı olmalıydı?
Gözlerimin önünde canlanan varlığın gitgide silinip yok mu olacaktı?
Seninle yaşadığım o kısa anlar, ah o anlar
Bir zehir gibi içimde çoğalıp duracak
Ve neden sonra tüm zamanlara karşın
unutulmaz bir ana dönüşecekti?
Sen, yalnızca unutulmaz bir anım mı olmalıydın?

İçimden taşarken tüm sevda sözlerim,
Neden boğazımda düğümlenip kalıyor,
Neden bir tek benim duyduğum bir yankıya kucak açıyor?
Sen, senin beni duymadığın hangi yankımda boğuldun ki?
Oysa avazım çıktığı kadar bağırırken
büyülü sıcaklığını sarıyordum ruhuma.
Ben, senin için yazdığımı bilmediğin bu şiirimle
tüm sözcüklerimi her bir anına harcamaya hazırken
Hangi eğreti sevgiyi arıyordun benden uzakta
Ben sana o kadar yakınken?
Yoksa biliyor muydun bu mısralarımın sahibi olduğunu?
Biliyor muydun mısralarımın senin için akıp gittiğini?
Ama bilmiyordun sensiz yaşadığım senin
Bir hayal gibi durmadan peşim sıra dolaştığını?
İçimde hapsederken sensiz bir seviyi
Heyhat!
Biliyordun artık bir girdabın içinde sürüklendiğimi.
Sen, sen, sen…
Sen, artık şiirlerimde bir suret,
Sen, artık içimde bir mayın tarlası,
Sen, artık ölü doğmuş şiirlerim,
Sen, artık asla sana benzemeyecek bir peri kızı,
Sen, sen, sen…
Kalbimin kalbine dokunmasına izin vermeyen sen
Bu haykırışımı görecek miydin?