Sen Kokan Yazılarım Şiiri - Arif Toprak

Sen Kokan Yazılarım.

Seni bulmuştum. Hayatta yitirdiklerim, ertelediklerim, unuttuklarım, özlediklerim, özlemlerim, umutlarım hepsi sendeydi. Seni bulmuştum, sanki yıllar önce tanışmış gibiydik. Çok tanıdık bir ses, çok tanıdık bir koku, çok tanıdık bir yüz vardı karşımda.

Sanki sana dokunsam kazandığım tüm fırsatları kaybedecek, o büyü bozulacaktı. Sanki gözlerine baksam içinde kaybolacak gibi duruyordum yanında. Bir gözün bu kadar güzel olduğunu, bir tenin bu kadar güzel koktuğunu o gün anlamıştım. Gözlerinin deryasında küçük bir sandala kurulmuş salına salına yol alıyordum. Hiç bitmesin denilen ve çok keyif veren bir yolculuktu.

Konuşurken “yüzüme baksana” diyordun yüzümün kızardığını bile bile. Yüzünde hafif bir gülümseme oluşurdu ardından. “Tut ellerimi”, “sokul yanıma.” derdin. İsteklerin ilahi bir emir gibi de olsa asla bakamazdım gözlerine. Yüreğim dayanmazdı buna, zaten kaldıramazdı. Yüreğim ki, bir çocuk yüreği.

Güzelliğine, çekiciliğine, bedenine, gençliğine rakip olacak hiçbir yanım yoktu benim. Ne senin gibi gözlerim vardı, ne seninkilere benzeyen ellerim, ne yüzüm.

Hatırlar mısın, bir kere denemeye çalışmıştım. Yani o gürül gürül yağan yağmurdan kaçmak için bir kenar mahalle saçağında bekliyorduk.
Ağzımızdan dumanlar çıkıyordu hatırlasana! Tüm nefesimi ve tüm cesaretimi tutup sana bakmıştım, gözlerinde unutmuştum kendimi. Dakikalarca konuştuğunu söylemiştin, ben ise sesine kulak verememiştim. Hem gözlerine bakmak, hem sesini duymak… Çok önemli iki işi aydı anda yapmak… İmkânsızdı! Sonra tekrar etmiştin daha önce söylediğin sözlerdi ki kalbimin durmasına sebep olacak sözlerdi!

Yağmurun sesi saçlarında yankılanıyordu. Yağmur damlaları yolu ezberlemiş nazlana nazlana gamzelerinde iniyordu. Nefessiz kalmıştım, yüzüm kızarmıştı yüzünden. Hatırlarken hala gülüyorum halime. Gülerken de hala kızarır yüzüm.

Üzerimde iğreti duran yalnızlığım vardı ve mavi bir tişört. Kitabım “odam aşk mezarlığı” yeni çıkmıştı. Heyecanlıydım. İçinde birçok aşk şiiri olduğunu söylüyordu okuyanlar, haberdar olanlar. Oysa ben hiç aşk şiiri yazmamıştım, özlemlerimi, yitirdiklerimi, umutlarımı yazmıştım, seni tanımadan seni yazmaya çalışmıştım. Bir türlü nokta koyamıyordum yazarken. Tatmin etmiyordu yazdıklarım. Yırtıyor, yeniden deniyordum. Bir türlü başaramıyordum bir aşk şiiri yazabilmeyi. Hala da yazmış değilim.

Heybemde binlerce kelime olmasına rağmen, içlerinde seni anlatan hiçbir cümleye rastlayamıyordum. Sonra kızıyor, “beceriksiz bir adamın tekisin işte…” diye bağırıyordum kendime. Aslında gözlerin anlatıyordu seni. Ben ise karşımdaki sen”i güneşe, aya, yıldıza benzeterek kâğıda dökmeye çalışıyordum. Çok ahmakçaydı, şimdi kabul ediyorum. Belki sana şiir yazamadım ama şimdi hangi şiirimi okusam sen oluyorsun karşımda.

Konuşamadıklarımı, anlatamadıklarımı yazarak denemek istiyorum şimdi. Konuşmakta beceriksiz olduğumu kabul ediyorum. En havalı, en benim diyen kelimeleri bile dize getirebilirim. Ama konuşamam, anlatamam. Konuşabilseydim yazmazdım.

Sen ise yazılarımı okuma yerine inadına benle konuşmayı tercih ediyordun. Acemice çırpınışlarımı izlemekten ne keyif alıyordun, ne anlam çıkarıyordun bilmiyorum. Ama yüzündeki o yasadışı gülümseyiş kaybolmasın diye ellerimi ve gözlerimi sana adamaya hazırdım.

Seninle yitirdiğim ertelediğim unuttuğum benliğimi yeniden keşfediyordum sanki. Seni düşününce ısınıyordu yüreğimin en haylaz yerleri. Ve ellerim. En laf anlamaz, en sabırsız organlarım bile seninle dize geliyordu. Kaldı ki yüreğim hep başkaldırır, kafa tutardı her defasında ve herkese. Şiirler yazıyordum, yazılar yazıyordum durmadan, giriş gelişme ve sonuçtan ibaret olan, ama baştan sona sen kokan yazılar yazıyordum.

Senin o tanıdık kokun, o yasadışı gülümseyişin dolaşıyor odamda, yüzümde, tenimde. Sadece şiir değil, dinlediğim tüm melodiler, okuduğum her yazı, baktığım her çiçek biraz sen oluyor, biraz sen kokuyor…

Şimdi tüm yazılarım sen kokuyor.