Sen ki Okuduğum İlk Kitaptın

Ne düşünsem, ne söylesem, ne yapsam.
Elim sen, dilim sen, bu yüreğim sen…
Ne zaman elime kalemi alıp bir şeyler yazsam,
Dizelerimde güzelleşen bir şiir olursun sen,
Motif motif işlenirsin bembeyaz sayfalara.
Bazen ırmak olup coşarsın sel gibi…
Bazen rüzgar,tufan ve de kasırga.
Savrulup atarsın beni erişilmez doruklara,
Seyre dalarım tüm güzelliklerinle.
Vurgun olduğum o gülen gözlerinle,
İçime bir sıcaklık çöker, yaşadığım gerçeklerinle.
Ne zaman seni bana ısmarlasam!
Hasretin-özlemin kor bir alev olur yüreğimde.
Yanarım, yanması bile güzel olur…
Titreme nöbetim başlar, derman kalmaz dizlerimde.
O sensin işte sen..Beni benimle paylaşan,
Yokluğun ecel olur, her nefes alıp verişimde.
Bitmiyor günler, geçmese de zaman,
Yüreğim sıkılmış, içim toz duman,
Öyle bir özlemişim ki gülüm seni…
Kanımda iliklerimdesin her an.
Tarifin yok, nefesimde sevginin sedası,
Sen yok musun sen, başımın tatlı belası,
Ateş olsan ancak bu kadar yakardın,
Sen yaşanmış sevdaların, en yüce sevdası…
Eriyorum, erittin bu can bu beden senin,
Yokluğunda yok oluyorum, yaram derin,
Hangi tabip çare olabilir senden başka…
Bir bakışın, bir gülüşün yeter senin.
Gonca bir gülsün içimde durmadan açtın,
Kapkaranlık dünyama ışıklar saçtın,
Sevmedim hiç kimseyi, seni sevdiğim kadar,
Sen ki; çocukluğumda okuduğum ilk ve son kitaptın..