Sen ki Şiiri - İbrahim Sönmez

Sen ki,
Uçsuz bucaksız yüreğimin
En büyük pay sahibiydin
Senden vazgeçemeyeceğimi bilmeliydin.

Sen ki,
Uğruna her şeyden feragat ettiğim
Olmazsan bir gün
Bu hayatı bile feda ettiğimdin
Uğruna canımı tükettiğimdin

Sen ki,
Sonu gelmez bildiğim gecelerime güneş
Güne umutsuz kalktığım sabahlarıma eştin
Bilinmezlere galip geldiğim savaştın.

Sen ki,
Hayatımın en tatlı yanı,
Gidersen, bir daha gelmeyecek olan,
Ömrümün baharıydın.
Sen gülleri severdin,
Gönlümün gülistanıydın.

Sen ki,
Biçare yüreğimin,
Çaresiydin aman dilediğimde.
Hasretlere gömülürken bu gönül,
Anlamadım sende bu gidiş niye?

Sen ki,
Yaşama heyecanımdın benim
Gidişinle haraç mezat satılacak
Bedestende bu yürek
Nedendir bilmem?
Hangi suça karşılık,
Hak saydın beni böyle,
İki gözüm iki çeşme tek başıma koymayı.
Kalp kırmak ne kadar kolaysa,
Gönül almak o kadar zormuş meğerse.
Ne yapsan, ne etsen biçare artık
Kazanamazsın bu yaralı yüreği.

Sen ki,
Haykırışlarıma hep kayıtsız kaldın
Kuytularda can çekişirken sevdanla
Beni hiç anlamadın.
Lütfedip de bir kere halimi hiç sormadın
Bu mukaddes sevda ki,
Bende bir ömür sürer.
Ama bilinmez,
Senin o mahcup yüreğin,
Ömrü boyunca neyler?

Sen ki,
Servetiydin bu yüreğimin
Artık hiçbir şeyisin.
Ne çare pişman olsan da,
Affımdan medet umma.

Sen ki,
Tiryakisi olduğum,
Tek varlıktın hayatta.
Belki duymazsın beni,
Ama anla beni birazcık,
Şu halime bir bak da.
Belki sitemlerimin bir anlamı yok sende,
Bu zafer değil sana,
Tükenmek neymiş böyle,
Gör bak ben gibi sev de!