Sen ki! Şiiri - Tolgacan Yıldız

Sen ki..
Bana her şeyden daha çok benzeyen..
Her hali güzelliğine mahkum olmuş ömrünün, ve her türlü özlemek düşmüş payıma.
Ne yaşamaktır bu, ne de ölmeye benzer nefes alıp verişlerim.. gök kubbeyi içime çeksem derin derin, fayda görmem.. eğer kokunu duymuyorsam, huzur bulmam bu dünyada.
Söyle ne denli yaşamak bu?
Sahte tebessümlerle geçen günlerde mutluluğun izi eksik.
Söylesene ne zaman gelirim bi daha aklına?
Ne vakit sarar kolların yeniden beni.
Nolur bana güzel bir şeyler mırıldan.. gelmek gibi mesela, sevmek gibi hatta.

Yalan söyledim..
Sana ilk defa bir konuda yalan söyledim.
Hiçbir fotoğrafını silmedim asla! Silemem.
Bütün mesajlarımız duruyor hala ve hatta kaybolur korkusuyla yedekleriyle,
Bazen sileyim diyorum hadi diyorum bu yeni bir başlangıç.. elimde telefon boynum bükük saatlerce okurken buluyorum aramızda geçen bütün ordan burdan konuşmaları.
Gözlerimden akamayan yaşlar içimde nehirlere taşkın oluyor.

Yoruldum..
Üzülmekten, üzüldüğümü gizlemekten ve hatta üzüldüğümü gizlediğimi gizlemekten dahi yoruldum,
Yürüdüğüm yolların sana çıkmamasından, içerisinde sen olan hayaller kuramamaktan, yemek yemekten, su içmekten, nefes almaktan, yeni bir güne uyanmaktan yoruldum, sensiz geçirdiğim her saniye daha da çok yorulduğumu hissediyorum.

Gelmeni beklerken sağanak yağmurlar gizliyor gözyaşlarını, ne sen geldin zaten nede baharlar şimdi, yokluğuna alışmanın imkanı yok anladımda sana kavuşmanın formülü nerede gizli.

Arıyorum izbe sokaklarda seni,sarhoş şarkılarla sallanıyor güçsüz bedenim, içimde kalan o son yaşam belirtisinide sana harcıyorum.. ölümü hiç bu denli dilemedim, korkmuyorum artık zaten.. sensiz yaşamak daha rezilken..
ne amaç ne çaba lazım bana..
Seni arıyorum..
Her an da her yerde, arıyorumda..
Ben şimdi kendimi kaybediyorum senin yokluğunda.