Sen Kaç Kişidesiniz? Şiiri - Mustafa Köklü

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Bu sefer adım atışların hoşuma gidiyor
Zaten yüzünü seçemiyorum
Çok yakın bu ayak sesleri
Işıklar sarı yandığında, arkamda bırakıyorum

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Arkadaşlar arasında, giydiklerin anlatılıyor
Zaten saçların örgülü mü? Soramıyorum
Tuhaf agâh; dut dalları, ipek böceği
Güneye bir ördek, yemiş yemiş yollandığım

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Ekvatora kurulup, esmer dokunuyorum
Zaten kahvenin kokusunu, ellerinde yoramıyorum
Sır sır ortada açık saçıklığın
Ermeni tütünü bu, havin havin barakladığım

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Kahkahalar anlıyorum, telaşla yaklaştığım
Zaten susmaya yelteniyor: kim, o kim?
Saat geçe varırken, gülücüklerini araladığım
Dolapdere’den Cağaloğlu’na sıcacık öpüşüyorum

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Pencereden ters şemsiyeler açıyorsun
Zaten benim simitle ayranımı tatmamışsın
İşyerimin karşısında alçak yatak odası
İstifa ediyorum! Tiksindiğim, perdelerinin şeffaflığı

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Pastaneden değil, ikram tatlı istiyorum
Zaten Ramazan, garip garip bekliyorum
Kapı çalıyor, birisi dileğimi işitmiş
Bu revani mutfağından geliyor, biliyorum

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Yerde, gökte, köşe bucak iz sürüyorum
Zaten nerede yaşıyorsun sahiden bilmiyorum
Arı kovanları bomboş, muhakkak sana uçuyorlar
Açık yarayım, sineklerimi kovuyorum

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Susadığım seçkin kelimeler yazıyorsun
Zaten kalemini tasarlıyorum, sağlak-solak
Bu şiiri Bozkurt Caddesinde bulup getiriyorsun
Kapının altından içeri girmişsin, evde yokum

Sen kaç kişisiniz?
Bir kişide seni bulamıyorum
Zevk mi bu hâl? Tamamlanamıyorum!
Zaten en çok gözlerini, o nakış gözlerini
Gayretin mayın tarlalarında dahi aradığım,
Annem diyor: “Onun şiirini bulamayacaksın! ”