Sen / II Şiiri - Yılmaz Helimergin

Sen ruhların mabedi, cennetin saçtığısın
Silkinerek irkilen günahın kaçtığısın.

Sevda kentinde dolan tohum sandığı sensin,
Gül makamı üfleyen yelin tiz sesi sensin.

Saklı kalmış düşlerin ömre uğradığısın,
En yaman özleyişin özde arandığısın.

Kaf dağında gün sayan aşkın savunduğusun,
Can vermiş mürekkebin geri savrulduğusun.

Muradı yanık gönlün söze yakındığısın,
En parlak incilerle günün takındığısın.

Sen anka kuşlarının bana el ettiğisin,
Sonra ıssız yerlere bensiz göç ettiğisin.

Kutsal ruhların gece nura bezendiğisin,
Alemden yoksun gözün şemse özendiğisin.

Leylâ'nın Mecnununa çölü emrettiğisin,
Kapıyı çarpıp sonra yaşı od ettiğisin.

Göz selini gizleyip her an ağladığısın,
Sevdanın mızrabıyla göğe yalvardığısın.

Sen toprağın semâya bir can çağırdığısın,
Yeşerip gonca olan gülün haykırdığısın.

Sakındığım gözlerle bakındığım da sensin,
Hasreti demleyerek kana kattığım sensin...

27.10.2006 17:29:00