Sen Hiç Şiiri - Gülseren Çobanoğlu

Sen hiç eve gidiyorum, yine diye üzüldün mü
Sen hiç anahtarla kapı açıp anılara daldın mı
Anıların iyilerini unutup kötülerini andın mı
Sen hiç aç olduğun halde yemek yemeden uyudun mu
Yada ağlayarak tek kendine sofra kurdun
Tek tabak tek bardak tek çatal kaşık koydun mu
Bir lokma bile alamadan kaldırdın mı
Sen hiç tek sandalyeli balkonda,
Tek bardağa çay doldurdun mu
Kalabalıktan yalnızlığa nasıl düştüğünü düşünüp,
Göz yaşlarınla balkon yıkadın mı
Sen hiç karşı balkonda çoluk cocuğuyla
Yemek yiyen aileye gıpta ile baktın mı
Güneşli havayı karanlık bulup lamba yaktın mı
Sen hiç koca evde yalnız yatıp yalnız kalktın
Zamansız çalan zile yerinden kalkamadan dinledin mi
Kendi gölgenden korkup saatlerce ağladın mı
Sen hiç, sen hiç kendini yerden çıkma mantar,
Yada köprü altı çocuğu gibi hissettin mi
Kış gününde bir insan görürüm diye balkonda
Sabahladın, sabahın ilk ışıklarıyla
Sokağa fırlayıp yalnızlıktan kaçtın mı
En kalabalık yerde bile kendini yalnız hissettin mi
Çift uçan kuşu kıskanıp, kanatlarını yolmak istedin mi
Sen hiç gülen birine düşman oldun mu
Gülerken dövülmüş gibi ağladın,ağlarken deli gibi güldün mü
Cevapların evetse beni anlar, hayırsa anlayamazsın.anlayamazsın.