Sen Hasret Kaldığım Yarınların Bugünüsün

Kaybettik geçmişte aşklarımızı dostlarımızı belki yarınlarımızı
Can dediklerimizin acısını yaşadık
Kâbuslarla uyandık gecenin bir yarısı hıçkırıklarla ağladık
Gözyaşlarımız özgürce akarken
Sessiz yalvarışlarla sabır diye haykırdık
Gelen bütün acılara eyvallah

Elimize ne geçti akıttığımız her yaşta bilemem
Kaybettiklerimiz olmasaydı kazandıklarımızın bir değeri olur muydu?
Akıp geçti zaman bizi de kendiyle birlikte zoraki sürükledi
Hüznün baharında yeni acılar filizlendi
Tozpembe hayallerimiz vardı belki bir zamanlar
Şimdilerde umutsuz bakışlar beklentisi olmayan yarınlara

Affet karsına çıktım
Seni tanımadan önce lakayt bir çocuktum
Senin gibi kimse olmamıştı hayatımda
Genç ömrüm kolpa aşklarla yıprandı
Hep karşılıksızdı kararmış sevdalarım
Senin ki kadar değerli olmayacaktı gözyaşlarım

Kader bu alnımıza yazılmış en uzun kara kitap
Sen yola erken çıkmış yorulmuş belki yıkılmaya yakınsın
Ben geriden depar atmışım hayata
Geç kaldığım ne varsa yetişebilmek için

Hiç bu kadar aciz hissetmemiştim kendimi
Kelimeler boğazıma düğümlenmemişti
Dudaklarım konuşmamacasına kilitlenmemişti
Bu uslanmaz yüreğim kimseyi senin kadar sevmemişti
Ben anlayamadım ki sana da anlatayım

Seni seviyorum
‘Seni seviyorum’ların bile anlamını yitirdiği bir zamanda
Sana seni seviyorum demekten korkuyorum
Hayat ağlatsın ben kendime gülüyorum
Sana ulaşamayacağımı sanırım biliyorum

Aşk için mücadele etmezsem
Yarın senin için nasıl ağlamayı hak ederim
Önüme ardı sıra dizilmiş boylu boyunca duvarlar
Her çarptığım da biraz daha canım yanar
Nemlenmiş gözlerimi mutluluğa kavuştur

Yanakların cennetin ön bahçesi
Dudakların cennetin en tatlı meyvesi
Ulaşılmaz olmayı tercih ettik ikimiz
Çok erkendim hayatta ya da çok geç kaldım
Zamanının sen varken bir önemi yok
Sen hasret kaldığım yarınların bu günüsün