Sen Gülünce Şiiri - Yusuf Ziya Yılmaz

Sen gülünce
Mevsimler açar gülüşünde
Ebemkuşağı oynaşır
Portakal bahçesi gözlerinde
Çiçekler el ele tutuşur
Kelebekler yüreğimde uçuşur
Sen gülünce
Gülüşünden bir çağlayan kopar ki
Dağ, taş seyre durur
Maviye boyanır gülüşün
Yüreğim kabarır okyanus olur
Yüreğinden yüreğime gülüşün
Irmak ırmak dökülür.

Sen üzülünce
Mevsim sonbahar olur
Karabulutlar acımasız bir sırtlan gibi
Canavar dişlerini gösterir
Yıldırımlar çakar göğüme
Yağmurlar yağar hoyratça
Seni süslediğim gönül bahçeme
Sen üzülünce
Fırtınalar kopar uzak denizlerden
Ay yere düşer çığlık çığlığa
Mehtap başımda parçalanır
Anılar sararır yüreğimde
Gözlerimden yaş olur akar
Dökülür yaprak yaprak
Mezarım kendi ellerim olur.

Sen gülünce
Mevsim yaz olur
Yıldızlar kayar saçlarından
İki dağın arasından gözlerin doğar
Dünya karanlıktan kurtulur
Denizlerde yakamozlar oluşur
Çiçekler selama durur
Sen gülünce
Gülüşünde ay doğar, gül sararır
Yüreğimin bozkırlarında
Çağlayanlar oluşur
Süslenir bir gelin gibi duygularım
Kuş olur kanatlanır
Çağla mevsiminde umutlarım
Darağacına çekilir bütün kötü huylarım
Tutuşur yüreğimin azap ormanları
Cehennem olur yanar bedenim
Bedenimde bir bilsen, ne tufanlar olur.

Sen üzülünce
Mevsim kış olur
Kar yağar ruhumun yüksek dağlarına
Umutlarım fırtınaya tutulur
Öksüz kalır zemheride düşlerim
Buz keser yürek bahçemdeki
Gözlerin dediğim kardelenlerim
Sen üzülünce
Kasırgalar kopar benim dünyamda
Felaketim olur
Gözünden bir damla yaşın akması
Cehennemden ateşler atılır yüreğime
Ben yanarım, ben yanarım
Ne olur sen üzülme
İntiharım olur bakışların
Mezarımı kazdım yüreğine
Artık yaşamasam da olur

1-8-2008 saat 3, 50