İstanbul gittikçe azalan çığlıktır kulaklarımda
Sokaklarına körelmiş duygular siner
Ayak izleri silinir bir bir kalabalıkların
Gölgeler düşer düşlerime zamansız
Nisan yağmurları akar kirpiklerimden
İstanbul bulutlarından ağlar
Bulutları uzaklara yağar
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Nasıl da bakar hüzünler ardısıra
Gözyaşı dökülmüş mektuplar gibi
Kaldın yüreğimde
Yapraklarında yarım kalmış duygularınla
Sen gülmezsen yitik bir baharsın şimdi
Gülersen İstanbul sıladır gönlümde...
elinize sağlık
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta