Sen, gül ve gel! Ben, dul`dururum..

Pembelerle geldin, bir çift gül içinde yüreğin.
Buralarda;
edebiyle okunur 'yemen türküsü'nün akorlanamayan yorumu
Sise dokunur kere taşır yükünü gizem, horlanan bir gerçeğin.
Gözyaşlarıdır veda’lar sonrasında hararet alan!
Kırsal kesik’liğe inat bembeyaz giyinişim
ki yüzümde çise çise kaybolan zerre
geleceğin abartısı...
Kar altında imgeler seslere gebe kalır.
Kırçiçekleri solar
Uykular göçebe nizamıyla kurulur ve tütün kokar!
Ve arbede..
Buralarda; çığ düşer pembe güllerin sende’lediği yere...

çelişki dedikleri;
gönül rızası ile yorulmak değil midir?

Sen giderken birini bırak istedim üzerindeki güllerin
belki bilmediğin bir lisandı
yada beklemediğin bir an, ki sen gittin!
Bir çift gül içinde yüreğin.
Bense o tabloda bıraktım gözlerimi
hani ressama gün doğduğunda elaya kaçan
hani bir hüzünde rastlasan yüzündeki 'ben' değilim sanırsın.
Altın sarısına öfkeli yaldızlı bir jeton gibi..

Umrumda değil yerimde görmek istediklerin..!

Bu arada;
kendimi sana nikahlıyorum aklıma düştüğünde,
ve boşanıyoruz her şiir bitiminde,
bil istedim..!

Sen giderken
ince bir akşam serinliğinde
Bu şiir sual olacak ölüm korkuna
cevaplayabilir misin..?

Güller hangi tebessümle açar?
Sesleri duyulur mu koparılsalar?
Kanar mı yüreği oralı bülbüllerin?
Kokusuna doyulur mu
ılık bir esintide meyveözlerine karışan polenlerinin?

özetliyorum: sen, gül ve gel..! Ben, dul`dururum..!