Sen Gittin Ya Ben Öldüm Şiiri - Canan Özer

Platonik bir aşktı benimkisi,
Belki de,anlamadın bile seni delice sevdiğimi.
Görmedin; seni görünce titreyen ellerimi...
Hep aklımdaydın oysa,
Düşlerimde,hayallerimde,yüreğimde...
Oysa,senin haberin bile yoktu bunlardan.
İlk elimi tuttuğun an görmeliydin kalbimi,
Çıkacaktı yerinden,ölecektim senin yüzünden.
Ama merak etme; sen gittin ya ben zaten öldüm!
Sen öldürdün beni,bir kalbin katilisin bunu unutma.
Sen gittin ya ben öldüm!

Her ne kadar sevmesende beni,
O güzel gözlerini özledim.
Belki de hayal olsanda;
Seni,bir daha göremeyeceğim gülüşünü özledim...
İmkânsızdı biliyorum,
Bunu bile bile hala seni seviyorum...
Her gün,her gece seni düşünüyorum.
Sırf sen bu dünyadasın ya,
Belki,hani belki bir mucize olur da;
Seninle karşılaşırım diye yaşıyorum.
Ama yaşamak değil benimkisi,yaşarken ölüm,
Unutma;
Sen gittin ya ben öldüm!
Her gece Allah’ıma yalvarır oldum,
Onu son bir kez görmek istiyordum…
Ama olmadı işte,hüzün kapladı yüreğimi,
Kader sakladı seni benden!
Şimdi dinle; “Yaşamak” dersem çık,
“Ölüm” dersem çıkma.
Bak; bir kez daha öldürdün beni işte.
Hala yoksun!
Ellerin benden çok uzakta…
Hadi gel yine tut ellerimi,bak masum yüzüme,
Gül bana yine…
Gül de yaşasın bu kalp,
Gel de atacaksa senle beraber atsın yeniden.
Unutma;
Sen gittin ya ben öldüm…

Şimdi bu şiiri sana yazdığımı bile bilmiyorsun,
Duymuyorsun “Seni seviyorum! ” diye attığım çığlıkları…
Kim bilir nerede,ne yapıyorsun şimdi…
Ama olsun ben böylesine de rağzıyım.
Belki bir mucize gerçek olur da;
Seni ölmeden,son bir kez daha görürüm…
En çok ama en çok üzüldüğüm şey ise;
Sana söyleyemediğim sevgimdi.
Biliyorum bu bir suç,bu imkânsızlık,
Ve bu platonik bir aşk...
Ama bende hala umut var.
Belki bir gün gelirsin de; tekrardan başlarım yaşamaya.
Hadi duy sesimi,gel,gel,gel,ne olursun gel!
Son bir kez göreyim gül yüzünü.
Gel de tekrar yaşasın bu kalp,
Unuttun mu?
Sen gittin ya ben öldüm!

Son bakışın içime dert oldu,
İçime doğdu sanki; bir daha göremeyeceğim seni.
Ölene dek unutmayacağım gözlerini...
Her an sesin duyuluyor kulaklarımda şimdi,
Her gecem bir buruk,daha da bir karanlık.
Gündüzlerim hasret dolu,
Sen yokken güneş doğmuyor bu şehre,
Hadi dön artık,anla sensiz olmuyor.
Sensiz yapamıyor bu beden,
Sensizliğe dayanamaz oldum.
Unutma;
Sen gittin ya ben öldüm!

Gözlerim kurudu ağlamaktan,
Yaş kalmadı bu bedende...
Sapladın sensizlik hançerini yüreğime,
Sen kanattın onu böyle...
Her gördüğümü sen sanıyorum,ama değilsin işte!
İmkânsızsın sen,ama sonsuz bu aşk bir bilsen...
Bir bilsen seni nasıl seviyorum,
Bilsen hiç durmaz gelirdin,ama bilmiyorsun işte.
Unutma;
Sen gittin ya ben öldüm!

Gözyaşlarım deniz oldu,sensiz boğuldum bu şehirde.
Dayanamıyorum her geçen güne.
Her rüyada sen varsın,
Her gün gözlerimden damla damla akıyorsun.
Sen yoksun ama,hasretinle de bu kalbi yakıyorsun...
Hiç düşündün mü?
“Beni seven biri var mıdır? ” diye,
Hiç,hiç Allah’ına yalvardın mı?
“O da beni sevsin.” diye…
Hayır işte,hayır hiç bilmeyeceksin sana olan aşkımı;
Sonsuza dek…
Ama unutma;
Sen gittin ya ben öldüm!

Ne yapayım söyleyemedim sana aşkımı,
Haykıramadım gözlerine bakarak sevdamı.
Şimdi söylüyorum ama duymassın,ne fayda!
Her yerde senin hayalini görüyorum,
“Dön.” desem dönmessin,biliyorum.
Gittin ama unutma;
Sen gittin ya ben öldüm!

Seviyorum anla işte,takadim kalmadı,dön artık!
Dön de bitsin bu işkence…
Sevemedim ayrılığı!
Duy sesimi,hadi n’olur dön.
Sen bilmiyorsun ama;
Sen gittin ya ben öldüm!

Gittiğinde kalbimi de aldın,
Yalnızlığa hapis kaldım.
Yine hayale daldım…
Ah,bir yanımda olsaydın,
Bırakır mıydım elini bir saniye...
Söylerdim seni nasıl sevdiğimi.
Ama yoksun işte,kalbim de sende!
“Bir insan kalpsiz yaşayamaz.” derler,
Doğruymuş...
Sen gittin ya ben öldüm!

Hadi,yeter artık,gerçek olsun şu mucize;
Göreyim seni son bir kez daha,
Söyleyeyim aşkımı sessizce.
Şimdi girsen kapıdan gizlice,
Ama imkânsız işte!
Sen gittin ben bittim.
Unutma;
Sen gittin ya ben öldüm!