Suratını asmıştı gök yüzü,
kapkara kesilmişti ağlıyordu bulutlar,
çaresiz kalmıştı ayrılığa uzanan yollar,
sanki geçmek istemiyordu saatler.
Bu gün durmuştu saçlarını okşayan rüzgar,
donup kalmıştı dallarında yapraklar.
Hüzün kokuyordu hüzün! ! ! !
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta