Sen Gittin Ya Şiiri - Yılmaz Tizgöl

Sen Gittin YaIşıkları Kapat
Sen gittin ya.
Ahşap çerçevede, asılı kaldı yüzün.
Gittin ya sen.
Evimin her yeri soğuk, her köşe kış, her yanı hüzün.

Sen gittin ya.
Perdeleri açmadım hiç.
Selamlaşmadım.
Konuşmadım, komşularla.
Gittin ya sen.
Yaşamak anlamını yitirdi.
Gülmedim hiç çocuklarla
Hatta...
Koşmadım uçurtmalarla.

Sen gittinya
Sensiz odalarda,
duvarları süsledi fotoğrafların.
Sen gittin ya.
Ne kadar solmuş,
dokunmaya kıyamadığım saçların.

Yüzün ellerin saçların,
Siyah ve beyaz şimdi.
Dokunuyorum, dudakların,
Bir şeyler söyleyecekmiş gibi.
Üşüyor gibisin,
Hiç söndürmüyorum sobayı.
Korkma diye...
Hiç kapatmıyorum lambayı.

Sen gittin ya,
Hiç kırlara çıkmadım.
Hiç çiçek toplamadım
Hatta....
Hiç gök yüzüne bakmadım.

Gittin ya sen.
Tanıdığım herkes yabancı.
Hatta...
Herkes yalancı.
Aklımda bir tek seni tuttum.
Senden başkasını unuttum.

Sen gittin ya...
Tüm renkler aynı sanki.
Yağmur kar aynı, güneş aynı.
İlkbahar, kış aynı,
Aynı tüm mevsimler.
Ne ağaçların yeşili yeşil, ne martıların beyazı beyaz.
Gittin ya sen...
Sokaklar, hep ayaz.

Sen gittin ya.
Hep gece benim için.
Hiç sabah olmadı.
Gittin ya sen...
Güneş hiç doğmadı.

Sen gittin ya açmıyor çiçekler.
Kokmuyor güller.
Pencereme gelmiyor serçeler.
Hanımeline konmuyor kelebekler.

Gittin ya sen... kokusu bile değişti bu şehrin.
Tüm geceler serin.
Sen gittin ya...
Yalnızlık öyle derin.

Gittin ya sen, kıyıya vurmuyor dalgalar.
Halime ağlıyor martılar.
İşte bomboş kalabalık, yapayalnız çarşılar.

Sen gittin ya...
Üşüyorum hep...
Elini tutacaktım.
Gözlerine bakacaktım.
Dertlerimi unutacaktım.
Sen ne kadarda sıcaktın.
Sığınabileceğim, tek kucaktın.
Gittin ya sen...
Madem gittin...
Beni niye bıraktın.
Sen gittin ya!

Yılmaz Tizgöl
03/03/2020
Moskova