Sen Gidince Şiiri - Cihan Tezanlar

Sen gidince aldığımız kitapları, başladığım, o içinde duygularımızın yeşil, mavi, siyah olduğu resmi bitiremedim. Çıkıp sokaklarda gezemedim, yüzümde duran izlerini görmesinler diye, gidişinin ardında. Bana alınan hediyeleri, gördüğümde, gördüğümde bana almış olduğun hediyeleri, evimin her köşesinde, sevinemedim. Gece gündüz, dört bir yanım taş duvarlar arasında, kendimi bırakmak, biliyorum yakışmaz bana ama kalbim taşlaşıyor galiba.
Sen gidince, beni anlayanlarda çoğaldı. Sormadı hiç kimse nerde olduğunu, ne yaptığını. Senden daha çok bakarlardı yüzüme, yüzümde gidişinin kalıntılarını gördükçe, soramazlardı elbette. Soran olsaydı, gitti derdim sadece, sessizce.
Sen gidince, o kadar boş gelmeye başladı ki her şey, sildim yazdığım şiirleri, mektuplarıma bakmadım, zoraki gittiğim işime gitmedim her sabah. Bir bağ kuramamaya başladım, sen varken güzel, değişik ve gelecek dediğimiz gelecekle. Ben geleceğimi bile bom boş(k) ettim, sen gidince.
Sen gidince, düşünmek istemedim, her şey yalanmış, her şeyi yalanlara bulamışsın diye. Ama yalanmış aslında her şey, hazırladığın yemeğin dumanında emeklerin, gecenin karanlığında uyanıp uykundan, bana sarılışın, sevişmelerimiz, gündüzün mahmurluğunda, hatırlayışım, içinde sen olan rüyalarımı, yalanmış.
Sen gidince, sevinemedim, ağlayamadım ve gezemedim öyle başıboş. Ama daha sen giderken gördüm, bir menekşenin açışının, en yaban güllerin içinden, gözlerinden daha güzel olduğunu. Sen giderken gördüm, hak etmişim gibi bir heves olduğumu, gözlerinden düşen yalan yaşlarla ıslanan dudaklarına ve yüreğini sevişimin bir düşkünlükten ibaret olduğunu.
Düşkünlük ve hevesmişiz biz birbirimize.
Sen gidince, seni unuttum öylece.