Sen gidince Şiiri - İrfan Yiğit

dağlar devrildi gözlerimin önünde
düşünce hüznün gölgesi o masum yüzüne
akan her gözyaşında taştı nehirler
ve önüne kattığı herşeyi sürükledi rüzgar
sen titretince dudaklarını
depremler uyandı uykusundan
sen hıçkırınca
bir kör kuyuya döndü evren
konuşamayıp sözcükler boğazında düğümlendiğinde
dünya akciğerlerini yaktı
ve yaşam öylece nefessiz kaldı
sen bükünce boynunu
yaprak kurudu dalında
sen uzaklaşıp giderken
gündüz korktu kabuğuna çekildi
ayak izlerinde sarardı bahar
gün ayaza vurdu geceyi
sen sonbaharım asi rüzgarım
dalgaların sesi masmavi umutlarım
böyle geçmişi bir anda mı silersin
ardında bir yıkıntı bırakıp nereye gidersin