Sen Gidince Şiiri - Manas Mergen

SEN GİDİNCE

Sen gittin ya,
bir baştan bir başa boşaldı buralar!
Ve ben,
yapa yanlız kaldım bu şehirde!

Sen gittin ya,
gittin
ve sustun.
sen susunca,
ben adımı bile nuttum.

Seni nasıl sevdiğimi,
nasıl sevildiğimi,
gündüzü,
güneşi
gülmeyi,
hatta mevsimleri bile unuttum!

Sen gittin ya,
yelkovan durdu.
Akrebe yenildi zaman.
Aşk,
sevgi,
umut müebbete mahkum oldu!

Sen gittin ya,
Çaresiz yüreğim,
yakarışlarda yüreğinin ritmini duymak umuduyla avundu.

Ellerini kavramayı,
gözlerine bakmayı hayal ettikçe,
takılı kaldığım anılar
yaktı yaktı kavurdu!

Öyle ki,
beynime çakılmış sıcacık gülüşünü,
yüreğime nakşettiğin aşkı,
kulaklarımı çınlatan sevi sözlerini,
kısaca;
tenini tenime hapsetmek isterken,
alev alev yanan ruhum,
yalnızlığa teslim oldu!
Aşkla çarpan yüreğime kilitler vuruldu.

Sen vazgeçilmezim; yanımdayken bile özlediğim;
kalbimi avuclarına teslim ettiğim,
kalbimi kırdın,
verdiğin sözleri unuttun,
ayrılık fermanını imzaladın
ve gittin.

Varlığına alıştırıp,
yokluğuyla sınamak aşkın kanunu muydu?

Ey aşk,
sen güçlüsün!
Büyüklüğünden sual olunmaz.
söyle,
kavuşmak mahşere mi kaldı?
Nefesim kesildi!
Yüreğim buz dağına döndü.
Kalp atışım durdu!

Söyle de dönünsün.
Çektiğim acılar bitsin!
Yureğim aşka kavuşsun.
Ruhum güzelleşsin!
Sevgiye bakışım,
dudakta gülüşüm değişsin.
Dön ruhum şifa bulsun!
Hayat bana bayram olsun!

Dilek Mertoğlu