Sen Gidince Şiiri - Zülfikar İz

Sen gidince; duramadım,
Attım kendimi şehrin sokaklarına...
Ayak basamadım yollarına,
Yığıldım kaldım kaldırımlarına...

Sen gidince ; sensizim diye,
Ne sokak kedileri yaklaştı bana,
Ne falcılar falıma bakmaya,
Ne de gül satan çiçekçi bir abla...

Sen gidince; görseydin.
Bomboştu sahildeki tüm banklar,
Sessizce oturdum, yüz vermedi dalgalar,
Almadılar attığım simidi martılar...

Sen gidince; inan ki,
Ay küsmüş, geceme hiç doğmadı,
Uyku gözlerime uğramadı,
Pencerimize güvercinler konmadı...

Sen gidince; anladım ki,
Halil Sezai'nin isyanı zamansız,
Cemal Safi'nin aşk tarifi anlamsız,
Sezen'in şarkıları bile manasız...

Sen gidince; bil ki,
Ne havaya, ne toprağa cemre düşmedi,
Yoksun diye nevruz bize hiç gelmedi.
Yeryüzü artık bana huzur vermedi...

Ne olursun, hadi dön gel desem, gelebilir misin?
Hiç olmadı, yanında bana yer verebilir misin?
Bak yine mezar taşına sarılarak ağlıyorum,
Uzansam yanına, ellerimden tutabilir misin?