Sen Gidince Şiiri - Adem Çimli

Sen gidince
Sen gidince
Resimlerin ölürdü 
Ceset gibi kokardı albümler
Etlerini dökerdi kuşlar
İntihar ederdi kahve içtiğin fincan 
Parmak izin silinince kulpundan 

Küçülürdü ev 
Tablolar düşerdi buruşan duvarlarından
Çizgileri titrerdi
Giydiğin pijamamın
Tek kişilik olurdu koca yatak
Bir yanı yatalak
Küserdim sessizliğe
Kurşun asker gibi beklerdim geceyi
Bir koltuktan kalkar diğerine otururdu zaman

Sen gidince 
Görünmez olurdum
Kalbime yağardı yağmur
İçimden geçip giderdi kadınlar