Sen Gidince Şiiri - Hasan Kambay

Bu ah-u zar içimde, benliğimi kurutur,
Damarlarımdan kanım çekildi sen gidince
Merhametsiz bir zalim,canda kıyım yürütür,
Sanki etim kemikten söküldü sen gidince

Halbuki kök salmıştın,her yanda salkım saçak,
Söküp atmak çözümse; bu kalp durursa ancak!
İnim inim inleten sanki keskin bir bıçak,
Kalbin tam ortasına sokuldu sen gidince

Vurgun yemiş gönülde,durdu her türlü akış,
Fırtınalarla geldi, zemheri bir karakış.
Yaşama sevinciyle ışıldayan o bakış,
Gözlerimin ferinden yok oldu sen gidince

Düştüğüm bu zindanlar, öyle ıssız yaban ki,
Duyduğum; çığlığımın isyanındaki yankı
Hiç durmadan kaynayan bu yüreğimde sanki,
Kor ateşten volkanlar yakıldı sen gidince

Geriye kalan boş boş, anlamsız bakışlarım
Hiç gitmeyen; hüzünler, acılar yoldaşlarım
Dikiş tutmayıp sızan, o kırmızı yaşlarım,
Hicranın yarasından döküldü sen gidince,
Aşka olan inancım yıkıldı sen gidince