Sen gidince Şiiri - Mutlu Kuytu

Sen gidince bu evden
Kokun unutuldu yüzün silindi
Kapılar açılmaz perdeler sarı oldu
Karınlar aç gönüller boş oldu
Kedimiz gitti, kuşlar penceresiz oldu
Gam oldu hasret doldu
Güneş erken kayboldu
Bahçedeki çiçek soldu
Her acı beni buldu
Sular sel, rüzgar yel oldu
Her gözyaşında her anım boğuldu
İçerisi buz gibi soğudu
Sonra ne mi oldu?
Yine akşam yine gece
Aynı eksiklik aynı bilinmezlik
Yani, sensiz hiçbir şey olmadı
Güğüm boş göğüm loş
Ocakta tencere yok
Kapıda sesin azıcık ilerde nefesin
Yok yok yok!
Kısaca hayat yok
Ekmek yok...
Sanki fakirlik!
Zehir gibi sakinlik var
Tatsız yavan insanlar
Her köşeden çıkan yılanlar
Senden bana kalanlar
Bunlar işte, bir avuç kırıntılar