Sen Gidince Şiiri - Ramazan Teker

Ne zor şeymiş unutmak seni.
Ne bela şey.
Tam unutur gibi oluyorum artık olmayışını.
Coğrafyaya adını veriyorlar.
Bir yıldıza resmin,
Bir hayale de hüznün kazınıyor.
Ve daima,
Önce giden kazanıyor.

Sen gidince.
İçimdeki çocuğu öldürdüm.
Ve mezarlık çiçeklerine isyan etmeyi öğrettim kendime.
Cenazelerde dik durmayı,
Susmayı sonra.
En gülünesi yerlerde susmayı.
Fakir mahallemin kanadı kırık parklarında sabahı etmek dışında,
Birkaç günah daha öğrendim.
Tanrım; çok kızacaksın ama,
Unuttum sonra.
Cehenneme götüren günahı unuttum.

Sen gidince.
Sosyal sorumluluklarım azaldı.
Kötü alışkanlıklar da edindim kendime.
Mesela, müziği damardan almaya başladım.
Yemek yemek ve nefes almak gibi mecburiyetlerden sıkıldım sonra.
Yani utanmasam.
Gece yatağa aç giren bebekten,
Ağlarım gidişine.
Mendil satan gözleri yeşil kızdan utanmasam,
Ağlarım diyorum.
Cesedi kıyıya vurmuş çocuktan,
Utanmasam.

Sen gidince.
Bir harf eksilir.
Haritadan bir yeşillik.
Denizden bir mavi.
Babadan bir tebessüm.
Veya bir hayal çocuk beyninden.
Bende bir dert artar.
Ve kahretsin,
Artık şiirler cenneti anlatmaz.
Ve kahretsin,
Artık şiirler cenneti anlatmaz.

Cennet dedim de, aklıma geldin.
Gözlerin nasıl?
İyiler mi?
Onlara gözün gibi bak.
Ben içini bilirim.
Şimdi de kaybolduğum yerimi.
Senden uzak,
Ve soğuk.

Meğer ne zormuş unutmak seni.
Rehberden adını silince,
Ne bileyim.
Birkaç gün sesine denk gelmeyince
Geçer sanmıştım yokluğunun genzimi yakan acısı.
Altında kaldığım sevdayı sana şikayet ediyorum Rabbim.
Yanıma koyma bunu,
Razıyım, yak bu duygumu.

Sen gidince.
Tek yanlış bütün doğrularımı yanında götürdü.
Ve isminle uykudan sıçrayınca dedim ki kendime.
Bu sevda işlerinin anayasada yeri olmalı.
Ya iki taraf da bitmeden gitmek olmamalı.
Ya da gidenlerin cenazesi kalanın omzuna yıkılmamalı.
Sen gidince,
Dedim ki kendime..