Sen Gidince Şiiri - Gül Efza

Gidişin yabancılaştırıyor beni!
Sanki hiç tanışmamış,
Hiç el ele tutuşmamış,
Göz göze hiç bakışmamış gibi,
İki ayrı insan,
İki ayrı yürek,
İki ayrı yabancı oluyoruz,
Sen, gidince!
Sen gidince; Bu koskoca kalabalık şehir, birden bire bomboş virane hayalet bir şehre dönüşüyor
senin gidişinle!

Sen gidince;
Dokunmak istemiyorum gökyüzüne,
Bulutların üzerinde dans etmek gelmiyor içimden,
Gökkuşağında, kayamıyorum artık çocukların kaydıraktan kaydığı gibi,
Artık rüzgarla aşkın namelerinden çalıp söyleyemiyorum,
Düet yapamıyorum rüzgarın ask sesinden,
Kesilmiş kısılmış nefesim,
Çıkmayan, çıkamayan sesime engel!

Sen gidince;
Dilime dolaşıp duran bir kelime oldu gidişin!
Yaraları cerrahlar değil,
Yâr dediğin uçurumlar açarlar!
Ben ki gidişine aşina olamadım,
Yok saydım her gidişini,
Şizofren duygularımın tarifisin,
Bir görünüp bir kaybolan!
Derin çok derin bir boşluğun
koynundayken cümlelerim,
İflah olmaz artık,
Ne harflerim,
Ne de kelimelerim!

Gelişine kurbanlar adadığım,
Gidişin le tende bir can emanetini,
Koyma geri!
Al da git aciz bedenimden ruhumu,
Bitsin, bitsin artık ayrılığa olan esaretim!

Sen gidince;
Ne kadar da kalabalık yalnızlığım,
O kadar kalabalık ki yalnızlığım,
Henüz bir an bile olsun yalnız kalamadım!
Yalnızlık çalıp yalnızlık oynuyorum sensizliğimde,sessizliğim de!

Sen gidince;
Vursam! diyorum! Vursam mm!
Duygu selimin kıyılarına,
Bir mülteci gibi!
Sığınsam ıslak kıyılarına gözlerimin!
Kumlarında kaybolsam yüreğimin!
Sadece bir anı olarak kalsam,
Sararmış hatıra defterimde!
Kimse aramasın sormasın,
Kaybolsam gidişin le!
Yabancı kalsam gidişine!!!!