Sen Gidince Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Sen Gidince

Sen gidince ıssız kaldı yüreğim,
Buralarda kal desen de kalamam.
Esti hazan, çöktü gönül direğim,
Akan yaşım sil desen de silemem.

Çiçek soldu, ne bal kaldı ne kovan,
Lezzet bitti, tatlar gitti, aş yavan,
Cıvıl cıvıl değil artık hoş yuvan,
Hayal kurup, dal desen de dalamam.

Aya küstüm, dargın kaldım seneye,
Çekmek için yer kalmadı sineye,
Umut diye dönüp baksam haneye,
Boş kapıyı, çal desen de çalamam.

Yurdum yoktur, ne seyyahım ne derviş,
Gayesizce dolanmakla kim ermiş?
Derman diye bu marazı yar vermiş,
Yarsız şifa bul desen de bulamam.

Müşkül hale yol aradım seleften,
Umut var mı, arasam mı haleften?
Ahir ömrüm başlayamam eliften?
Arif olup bil desen de bilemem.

Gecem kâbus, hayal oldu uykular,
Hafızam yok, nerde kaldı kaygılar?
Yürek öldü, köreldi tüm duygular,
Ölü kalbe, gül desen de gülemem.

Mustafa Hoşoğlu
26.12.2014