Sen Gidince Şiiri - Mehmet Şakir Balkaya

Sen gidince bende göçtüm buralardan
Umutsuzca ıssız çöllerde karanlık gecelerde
Bir deli gibi divane gibi yürüdüm, yürüdüm
Ne tanıdığım bir sima nede bir dost
Her yer herkes yabancı idi senin gibi

Sen gidince gözlerimden yaşlar bir an olsun dinmedi
Küstüm herkese konuşamadım hiç kimse ile
İçime kapandım günlerce gün yüzünü hiç görmeden
Tek dostum sigaram oldu birde, birde hiiç kimse.

Sen gidince yaralı bıraktığın yüreğin hep sızladı
Beddua edercesine sabahlara kadar uykusuz rüyasız
Kabullenemedim kahpece terk edişini ve gidişini,
Galiba boşlukta yürümek bu olsa gerek amaçsızca yaşamak gibi

Sen gidince baharda gitmiş buralardan
Her taraf bembeyaz nerde yemyeşil yaz
Nerde o sevda çiçekleri nerde o kırmızı gülüm
O üstüne titrediğim uğrunda canımı verdiğim
O susuz çöllerde gözyaşlarımda büyüttüğün nerde gülüm

Sen gidince karanfiller hiç açmadı buralarda
Seviyor- sevmiyor diye fal baktığımız papatyalar bile
Sende bir sonbahar günü bırakıp gitmiştin be vefasız
Beklide bu yüzdendir hiç sevmedim sonbaharı mevsimini

(Muş 19/02/2001)