Sen Gidince Şiiri - Yusuf Cantürk

S E N G İ D İ N C E

Gittin geçek dünyaya, seni anmadığım an mı var?

Acı ve keder bıraktın, dünyalar bana dar!

Elli üç yıllık hayat eşim gözlerim seni arar,

Günleri sayıyorum, işte verdiğim karar.

Belirsiz bir anda, kulağımda sesin,

Başımı çevirince hayalmiş derim,

Kâlbimdesin, kim ne derse, desin!

Seni öylesine sevdim, öylesine derin.

Sonbaharda gittin, ama işte ilkbahar,

Gelen yok ki oradan, sorsam, senden ne haber?

Çiçekler açtı buram, buram kokuyor,

Hatıralar beynimde yer etmiş, ilmek, ilmek dokuyor.

Sen gidince vazolar boş, çiçeksiz kaldı.

Ne evlilik, ne yaş, ne de özel günler,

Kutlanmaz oldu. Yazık ki hayal oldu dünler.

Bahçede ise Çiçekler mis gibi kokular saldı.

Bahar geldi,erguvanlar çiçek açtı boğazda, yamaçlarda,

Gezmek, görmek vardı her seneki düşüncede, amaçlarda.

Gözümüz şahane renklerde, gönlümüz doğada,

Hatıra kaldı o güzel günler, artık, yuvada.

Her an harap eder,düşünceler, duygular beni,

Hastalansam, Tanrı bilir, bir de ben, nedeni?

Ay değil, sene oldu, unutamam vefat edeli,

Böyle, böyle korkarım ki, deli olacağım, deli!

Yusuf Cantürk(E.Hv.Kur.Alb.)