Sen Gidince Şiiri - Savaş Barha

Her ülkeye mülteci, her kapıya yabancıyım.
Ne bir yol bilirim ne de senden başka bir yâr.

Tutunduğum dal kırık, yürüdüğüm yol bozuk.
Güneş tepemde, bir serin sözüne muhtacım.

Dolaşmamız gereken onlarca şehir,
dinlememiz gereken yüzlerce türkü,
görmemiz gereken güzel günler vardı.
Yeşeren yapraklar arasında
açan çiçekleri seyredecektik.

Karanlığa mahkûm edilen yarınları
gökkuşağı renklerine boyayacaktık.

Susturulmuş dilleri konuşturacak,
solan yüzleri çocukça güldürecektik.

Soğuk beton duvarları yıkacak,
her sokağa çiçekler ekecektik.

Kurak iklimler değişsin diye
Rabb’e dua dua yakaracaktık.

En güzel nehirlerde dolaşacak,
sakin sularda taş sektirecektik.

Yağmurlarda dans edip
kuşları kıskandıracaktık.

Şömine ateşi karşısında oturacak,
bir kahve eşliğinde şiirler okuyacaktık.

Sonra sen çekip gittin.
Bütün hayaller yerle bir oldu.

Ne çiçekler açtı,
ne yağmur yağdı,
ne çocuklar güldü,
ne de mevsim değişti.

Sen gidince umutlar söndü.