Sen Gidince Şiiri - Suna Doğanay

Sen gidince;
Ay düşüyor sisli gözyaşlarına denizin.
Atılan her ağı yutuyor dalgalar.
Martılar bezgin dolaşıyor sen gidince.
Fırtınalar nasıl koşuyor bilemezsin.

Hep kuşku içindedir yakamozlar
Hep korkular sağılıyor yüreğimde
Geride ne varsa, ne varsa geride
Bütün sevinçlerim allı pullu gemilerde gizleniyor.

Sen gidince, yelkenler sırılsıklam
Yapayalnız bir dalgayım sen gidince.
Nasıl ağladığımı ben bilirim gölgesinde gecenin.
Bilmediğim nedendir bu kaçışlar, nedendir?
Küçük balıkların sırra kadem basışı

Şu tabelasında Deniz Kızı resmi olan,
Şu hep kulaklarımı yırtan hırıltılarla
Pencereme dolan, dümeni kırık,
Arabesk nağmelerle nara atan çığlıklar bile
Şimdi halay çekerek giriyor arsızca dizelerime.

Bir gül derin sularda üşüyor sen gidince.
Her gül, kendi dilinde sazları sürüyor yırtık pırtık.
Bir avuç beyaz köpük,
Ve yine düşüp düşmemekte kararsız
Yorgun dalga artıkları
Yanıp tutuşuyor ıslak kum taneleri içinde.

Hep hüzün oluyor hep maviyle dertleşiyorum sen gidince.

Sen gidince sevmeyi unutuyor kumrular.
Bir çift balık, zıt kutuplarda küskün dolaşıyor.
Boşuna değil bütün yazdıklarım aslında
Aslında sana yazamadıklarım;
Dayatmadır bütün ayrılıklara, kırgın zamanlara
Yunuslara, balinalara, nesli tükenen zenginliklere
Ve ölüme ve hasrete açılmayan yelkenlere dayatmadır.