Sen Gideli... Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Gidişin güneşi söndürmedi de,
Ruhum karanlıkta can çekişiyor..
Yaradan kulunu öldürmedi de,
Melekler gariple dert bölüşüyor.

Bezgin sabahlarım, bitkin günlerim.
Kokuna hasretten yandı tüylerim.
Bir inat yüzünden böyle inlerim.
Bilmezsin el alem ne konuşuyor.

Eski esbaplarım yakışmaz oldu..
Aynalar da küstü, bakışmaz oldu..
Kaç yıl geçti yollar çakışmaz oldu.
Gönül sende durur akıl şaşıyor.

Bırak geberesi gönlümü bırak,
Karaya bula da senle gitsin ak!
Uğra bir yerinde kasvetli sokak.
Görürsün divanen nasıl yaşıyor.

Daraldı içerim vurmaz dışıma,
Kimse hasret değil kara kaşıma,
Alem senin gayrı, ben bir başıma..
Ah, bilsen gönülden neler taşıyor.

Gülerken yüzlerin nazire yapsın.
Güllü fistanının gülleri batsın!
Feleğe sataştım ne zehir tatsın..
İsmini söylesem can uyuşuyor.

Boyuna, huyuna kapıldım amma,
Gidişin oturdu aha şurama..
Desem ki alemde rahat durama,
Gönül kinleniyor, yüz buruşuyor.

Hasretin mi çeksem, silip mi atsam..
Her gece ağlayıp, sabah mı yatsam..
Resmine sorarken kaşımı çatsam,
Akıl karışıyor, can kamaşıyor...