Sen Gibiyim... Şiiri - Nuran Talyak

Çocuk cıvıltılarına hasret,
Sabah seherlerim.
Molozlarla yapılan son dansı kaybeden
İnsan çığlıklarımın ardından
Kaldırımlarımda adımlanan
Yaralı serzenişlere inliyorum.
Kor yağmurlar kavuruyor
Yalın bacaklı yavrularımı

Sen gibiyim…
Gece,güneşe düşünü yitirmiş
Uzanamaz kollarım, bulamıyorum
Damarlarım yollara, kana davetli.

Her köşemde binalarım yerlerde
Kırmızı, morlu entarilerim
Basmadan, ipekten yapılma
Ve
Kaç gündönümünde hayalle dizilmiş
Dantelâlı perdelerim.
Yüreğim kan revan içinde.
Dermanım yok
Ayaklarım pare pare
Koridoruma fırlama telaşındayım,
Merdivenlerim nice narin elleri gömmüş
Üzerimde dozerlerin
Kurtuluşa çağıran makine gürültüleri
Dermanım yok.
Kımıldadıkça yarılıyor her yanım
Pansuman tamponlarıyla oynaşan
pejmürde dünüm, bugünüm, yarınımın düşleri
Bir su olsam, enkazımın altındaki
Dudaklarımı ıslatsam

Ah! ölüm ne uzaklardasın
Gel diye beklerken beton yığınlarında.

Bağırıyorum
Sesim paramparça
Susuyorum
Tuğlalarla bütünleşen bedenlerime susuyorum.
sustukça derinleşiyor yıkılan utançlarım
Dilim Boğazımda..
Gözlerimi kapatıyorum
Çığlıklaşıyor dar sokaklarım.

Sen gibiyim…
Beynimin her hücresi
Bir araçta unutulmuş
Artakalan yanlarımı
çadırlara bıraktım,
Karın beyazlığına köle olsunlar diye.
Anılarım yaprak yaprak
Sonbahar rengine imrenmede

Canlarımı saldım gurbete
Issızlığın gölgelerinde,
Hoşkalın diyemeden,
Geri gelme umudunu iletemeden.

Sen gibiyim...
Parça pincik, çaresiz
Yıkık, dökük ve umutsuz

Gidiyorum.
Ruhum, ömrüm sende emanet
Sen gibiyim Van...Elini Uzat.