Sen gibi Ben Şiiri - Ali Bıyık

Sen gibi ruhumdasın.
Ben gibi yangınsın…
Aşk gibi şifasın…
Sevgi gibi tatsın…
Senden çıkar…
Beni...
Bir tek sen kalırsın.
Bir de sensiz ben kalırım...
Adından geriye kalan bir şiir…
Son.
Kendini bir halt sanan, sen.
Hayalin hayalini hayal et.
O bir hayalet.
Veyahut o bir gerçek.
Yalnızlık rıhtımında…
Bir insanı nasıl sararsa bir korku.
Bir insan nasıl sarılırsa umuda.
Ben, sana öyle sarılıyorum.
Ben, seni öyle sarıyorum.
Ve sonra:
Bir kez yanlış yaptın, sen.
Yanlışın adı: ben.
Sonsuz kez doğru yaptım, ben.
Doğrunun adı: sen.
Her zaman…
“Doğru olan sendin. Yanlış olan ben.”
Hep…
“Yanlış olan bendim. Doğru olan sen.”
Senden ben eksildi.
Bir sen kaldın.
Bir ben kaldım.
Ve sonra:
Herkes susmuştu.
Karanlık gibi suskundu, gündüz.
Karanlık, benim içimdeydi.
Gündüz, senin içindeydi.
Ben, karanlığın içindeydim.
Sen, gündüzün içindeydin.
Ve sonra:
Güneşi hissediyorum, seninle.
Ruhum ise hayallerimde…
Ben ise karanlığın içinde.
Güneşte senin içinde.
N’olur gel!
Ruhunun en ince yerinden gel.
Sol yanıma gel.
Ve sonra:
Garip bir ses kulaklarımda yankılanıyor.
Cennet’i yaşıyorum.
Sensizlik, Cehennem gibi yakıyor.
Sevgi, ana gibi.
Ben de seni, senin sevdiğin kadar seviyorum.
Hayır!
Seni sevdiğim kadar kimse sevemez sevgimi.
Sevgi, şahdamarımız gibi.
Sustum.
Sustu.
Ve herkes susmuştu.
Kimse dokunamadı o aşka.
Sırrı anlatamadı o aşka.
Sustu. Utandı. Arlandı.
Ve aşkı düşünerek...
Ağladı.
O, şimdi hayalet.
Şimdi onu hayal et.
O, bir gerçek.
O, şu an her yerde.
Benim olmadığım yerde.
O, şu an benim bedenimde.
O, şu an benim ruhumda.
Şimdi o, bir hayalet.
O, şu an hiçbir yerde.
Benim olmadığım yerde.
O, şu an benim şiirlerimde.
O, şu an benim hayallerimde.
Ben, tüm umudumu yitirmişken…
Ben, karanlık dünyamda iken…
Güneş gibi doğdun, sen.
Ve sonra bir ses duydum:
“Sen!”
Ve bir ses daha duydum:
“Ben!”
Anlamı ise:
“El değmemiş aşk.”
“Sen gibi Ben.”
Sonun, sonum ve sonumuz:
Sonsuzluk…