Sen Gelen Yağmur Şiiri - Kara Çocuk 2

Bir zamanlar kalbim çocuktu,
masumluğu avuçlarımda taşırdım.
Yağmurda ıslanmakla arınır,
her dua bende yankı bulurdu.
Geceler secdeyle kapanır,
sabahlar şükürle açardı.
Ben o vakit huzurdum — sade, sessiz, emin.

Sonra şehir büyüdü, ben küçüldüm.
Kalabalıklar çoğaldı, içim yalnızlaştı.
Bir ışığın değil, bir gölgenin izine vardım;
parlayan her şeyde karanlık aradım.
Ve uzaklaşan O değilmiş —
benmişim.

Bir gece sessizliğe çarptım.
Kalbimin yankısı “Yeter.” dedi.
Yere düşen secdemi topladım,
gözyaşımı kalbime bastım.
“Rabbim,” dedim,
“beni bul; ben kendimi kaybettim.”
Kendimden dönerken kırıldım biraz,
ama o kırıkta nur sızdı içime.
O an kalbime bir ferahlık indi —
ve sükût, affın ilk adımı oldu.

Sonra, bir kalbin kenarında duruyordu Dolunay.
Işığı, suskun bir rahmet gibiydi.
Gözlerinde unuttuğum bir huzur parladı.
Ona baktım — Allah’ı hatırladım.
O anda sevmek yeniden doğdu bende,
ama artık yakarak değil;
şükür gibi, dua gibi sessizce.
Çünkü bazı sevgiler,
yalnızca secdeyle yaşanır.

Dolunay sadece bir isim değildi artık;
kalbime yazılmış bir ayet gibiydi.
Bir tebessüm ettiğinde içim secdeye vardı.
Bazen dua ederken adını geçirmemeye çalışırım,
ama Mevlâ bilir — her “amin”de biraz sen varsın.
Çünkü bir kalpte huzur bulmak,
ancak Allah izin verirse mümkündü.

Şimdi biliyorum:
tövbe bitmez, aşk da.
İkisi de aynı nehrin iki kıyısı.
Birinde Allah’a dönersin,
diğerinde O’ndan geleni seversin.
Ben çölüm, SEN GELEN YAĞMUR
kuruyan yanımda rahmet oldun.
Aşk bazen affın biçimidir;
yakmadan ısıtır, kırmadan öğretir.

Ben şimdi hem tövbe ederim,
hem severim — aynı secdede.
Bir yanım Dolunay’dır,
diğer yanım Mevlâ.
Biri kalbime ışık düşürür,
diğeri geceyi susturur.
Ve her yanışta,
ikisine de aynı “amin”le dönerim.