Sen Geldin Şiiri - Arif Emrah Toyoğlu

sen geldin..
taşları ıslak soğuk bir caddede
kaldırıma vurdu gece bir kaç yıldız
avucuma aldığım ölüyordu
sen geldin
ama kalmaya değil
sadece geleceğini söylemiştin
bir sabah çok erken..
bir kaç çiçek bahçeye savruldu
evrenin medeni cesareti olsa gerek
hepsi kendini kokuyordu
yani gül gül gibi
karanfil gittiğin gibi,
sen geldin
gidişine benzedi gelişin..
ne varsa şimdi birer birer anılacak
mecburen oda temizlenecek
herşey yerli yerinde olacak
oysa.....
sen geldin
herşey yerle bir...
alışkanlıktan olsa gerek
gittiğinden beri
herhangi bir cümlem olmamıştı
hoş geldin diyebilecek..
giderken verdiğin romanda da yazıyordu zaten
kimse sen geldiğinde konuşamıyacak
sen geldin
hoşçakal...
gideceğin için..
belki gidecek olmasan
kalmanın bir anlamı olmayacak..
ayakta duracak bir manam yok artık
belki bu şehre alıştım...
sen geldin
yağmurda özenecek şimdi sana....
herşey bir yana
sen geldiğinde
benden kalmış tanıdık birşey bulamayacaksın
sen geldin
sokakları aydınlatılmış bir caddede
yıldızlara yansıdı ıslaklığı taşların
ve avucumdan düşürdüğüm parçalanıyordu
sen geldin
hicret oldu
geldiğin yere
ki bin yıldan beri
yokluğunu
hicri saydım
hicranımı yenmek için.....
sen geldin ya
geride ben hiç kalmadım..