Sen gel Şiiri - Birkan Demirci

Sen “gel” diyorsun, nasıl geleyim?
Bu aralar bitkinim,
kendime bile gelemiyorum.

Adımlarım yorgun,
zaman üstüme çöküyor her akşam.
Ne bir rüzgâr itiyor beni ileri,
ne de güneş çekiyor arkamdan.

Düşlerim ağır,
uykusuzluğun içinde kaybolmuş gibiyim.
Konuşsam, kelimeler eksik,
sussam, içim daha da daralıyor.

Gönlümde taşınmaz bir yük,
ellerimde tutunacak dal kalmamış.
Gelmek kolay değil,
zaten ben kendimden de gitmişim.

Belki bir gün…
Ruhum dinlenirse, yollar da kısalır.
Ama şimdi değil,
şimdi sadece uzaklar var.