Sen; Ey Dost Şiiri - Mehmet Akif Öztürk

Gözlerini görememiştim ey dost!
Sesine müptelaydı kulaklarım
Seninkiler Ankara’yı aşındırırdı
Benim üşürdü ayaklarım
Sesini duymak için geceyi beklerdim
İki damla ile ıslanırdı yanaklarım
Gözlerini görememiştim ey dost!

Gözlerini görememiştim ey dost!
Ama gözlerini bulma ümidi ile yaşadım
Sen geleceğini söylediğinde İstanbul’a
Bir türlü yerimde duramamıştım
Yüzünü görmek bir hayaldi
Şimdi o hayale çok yaklaştım
Gözlerini görememiştim ey dost!

Ben için için ağlayan çocuk
Sen gülerkende hanımsın küçük
Bir sabah telefon aniden çaldı
Sendin dost ne güzel sabahtı
Yola revan olup Kadıköy’e gel dedin rüya sandım
Çıktım dışarı yürürken durağa birazcık ıslandım
Sen gülerkende hanımsın küçük
Ben için için ağlayan çocuk

Ben için için ağlayan çocuk
İndim otobüsten yürüdüm sana doğru
Gözlerini görecektim dünya çok küçük
İstanbul nekadar dar geliyordu
Gecikmişim saat bilmem kaç buçuk
Kadıköy’ün yanağına yağmurlar yağıyordu
Gülüyordu için için ağlayan çocuk

İçimde bir tatlı çarpıntı neden
Basamaklar nekadar dik geliyordu
Hep hüzün adını koyduğum hayat
Bu defa galiba gülümsüyordu
Simitçinin üst katında heyhat!
Gözlerim gözünü bulamıyordu
Daha ben gülyüzünü görmeden
İçimde bir tatlı çarpıntı neden

Titrek adımlarla yürüdüm geldim
Alçak tabureler cam kenarında
Pembe eşarbını gördüm yöneldim
O an bir tebessüm dudaklarımda
Oturabilir miyim küçük hanım dedim
Sesin yankılandı kulaklarımda
Alçak tabureye oturakaldım
Titrek adımlarla yürüdüm geldim

Gözlerini gördüm şimşekler çaktı
Ölmüş duygular dirildi ayağa kalktı
Demekki altıyolda bir öğlen vakti
İki dost böylece buluşacaktı
Yağmur ağlayacak ağlayacaktı
Sözlerin şerbetti gönlüme aktı
Gözlerini gördüm şimşekler çaktı

Bitmeyen şiir bitmezmiş meğer
Yazılacak şey çok ölmezsek eğer
Dostumsun öyle kal değişme sakın
Az şey yazdım belki fazlası hakkın
Kelimeyle biçilmiyor dostlara değer
Bitmeyen şiir bitmezmiş meğer

2004-İstanbul