Sen Ey ! Şiiri - Osman Deniz

Sen ey!
Bin bir hülyaya açık hayallerimin eşsiz sakini
Karanlık gecelerimde parlayan akşam yıldızı
Bağrımda esen sonbahar rüzgârı
Gözlerimde yaz yağmuru
Rüyalarımda görünüp görünüp kaybolan
Şiirlerimde hayat bulan sevgili
Aşkınla uyandı gönlüm geceye
Sabahları gözlerimde ağlayan rüyalarımı
göğsüme bastırıyorum, bağrımı deliyor…

Sen ey!
Engin gözlerinde boğulmuş bakışlarımın
derinliğinde yaşayan peri
Kadehimdeki buruk tat
Baş döndüren gönül sarhoşluğum
Kalbimde aşkının zevki sınırsız
ızdırabı ise sonsuzdur...
Kaç gözyaşı kopardın gönlümden
Fırtınalar çözüldü gözlerimde
Boğulan yorgun kalbimi ayaklarına doladım
Aşkının ızdırabını bağışla bana
Şiir döken gözlerinde oyalanmaya başlayınca
başladı kalbimde sızı
Umarsız bir tebessüm uçan loş gözlerinin
semalarında kanat çırpar titrek yüreğim
Ateşten dizelerdir bestelenir o sessiz gözlerinde
Solgun bir ümitle bakıyorum gözlerine
Çağıldayan ırmaklar bile geri çevirmez yağmuru

Sen ey!
Gözlerindeki manasız yakamoz parıltıları
gönülleri pervanelere çeviren
Bakışlarının darbeleri kalbimi mıh gibi deliyor
Hüzünlü bir şarkının notaları gibi yüreğime işliyor
Gücüm yok mümkün olmayan için
Cesaretim yok kalbine yol bulmak için
Her nefes imkânsız bir ümidi fısıldıyor
hiç durmadan göğsümün üzerinde
Bütün kokusu içinde saklı bir gonca idi kalbim, açıldı gitti
Onu tekrar içine koyabilir misin?
Kalbimin mahzenlerinde aşkını
gizli bir mücevher gibi saklıyorum
Söz tohumlarını serpemem ki kalbine
Dipsiz kuyularda saklanıyor sözlerim
Merdiven sağır çıkarmaz dilime
Sırrımı ortaya döken duru gözyaşlarıma bak
Kalbimin yükü dudaklarımı ağırlaştırdı
Dudaklarım bükük ve suskun
Biliyorum fani yüreğimdeki imkânsız aşk
ancak ötelerdeki mutluluğu imâ eder
Bütün kelimeleri bırakıp ümidin ötesi için
ellerimi boşluğa uzattım
Dudaklarımda ses vermeyen sözler sağanağı
Bir çağlayan uğulduyor içerimde…