Sen Duyma Şiiri - Metehan Yalçın

Bir yılı aşkın geçti kıyameti andıran o geceden,
Sensiz geçen o yılı da devirdim mahcup bir tavırla.
Zaman o kadar kayıp ve her şey o kadar kirli ki,
Alışamadım güneşin ışığından gelen yalnız aya.

Fakat hala ayaktayım sana menzup bir acıyla,
Bir saatim, bir günüm bin işkenceden de aşkın.
Üstüme çöken, bir umuttan çok daha başka,
Zamanın ihtirahsızlığı içimdeki aşktan ibaret.

Sensizlikten beri, sensizlik belki de öldürdü beni.
Sessizliğin içinde şaşıracağım uğultuda sensiz.
Geri dön diye bağıracağım amansız bir huşuyla,
Duysun, duysun bütün ibreti alem ama ne olur,
Sen duyma...