Sen Doğunca Şiiri - Ahmet Okur

Aciz kalmıştı Güneş karanlığı silmekten
Cehalet uzaktı gerçekleri görüp bilmekten
Yorgun düşmüştü doğrular yanlışlara eğilmekten
Sen doğunca Güneşin göremediği karanlık kalmadı

Esfelesafilin olmuştu meydanda insanlık
Rotalar yanlış yönler kayıptı vicdanlar karanlık
Doğuşunla Güneş-Ay nefes aldı bir anlık
Sen doğunca adını duymayan insanlık kalmadı

Numuneydin her şeyinle tam bir insan modeli
Terk etmedin bizi karanlıkta zordu bunun bedeli
Işığında yürüdük yürüyoruz sen gittin gideli
Sen doğunca kalplerde düşmanlık kalmadı

İman kılıfında paslanmadı koyduğun insanlık
Sen rahat uyu bitmemiş olsa da şeytanlık
Güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar sana hayranlık
Sen doğunca tacı düşmemiş şeytanlık kalmadı

Huzurun yoktur bilirim o güzel Ravzanda
On beş asır sonra Ahmetler sana rahmet yazanda
Dişlerin bize emanet kırılmıştı ya bir kazanda
Sen doğunca yanlışlara hayranlık kalmadı

Ey yetim çocuk sen babası oldun kainatın
Yaşadığım hayattır en MUHTEŞEM NAATIN
Yelkovanı oldum senin adınla çalışan saatın
SEN DOĞUNCA aydınlanmayan KARANLIK kalmadı