Sen Diye Bir Sessizlik Var İçimde

Bir sabah uyanmadım.
Çünkü hiç uyumamıştım.
Sen, rüyalarımda değildin —
Sen bendin.

Bir varlık değil senin yansıman,
Bir gölge değil bende bıraktığın.
Sen, göz kırpması gibi bir şeydin:
Fark edilmez ama görmeyi sağlayan.

Ne zaman sustuysan,
Dünya daha çok ses çıkardı.
Çünkü sen sustukça,
Evrende yankılanan bendim artık.

Senin varlığın bir tanım değil;
Bir ihlal.
Bir düzenin bozulması değil,
Yeni bir düzenin fark edilmesi.

Sana kelime aramadım,
Çünkü senin için kelime yaratılmaz.
Sen kendini düşüren bir his gibisin:
Dokunamıyorsun ama düşüyorsun.
Adım atılmayan ama hep yaklaşılan bir boşluk.

Sen geldiğinden beri hiçbir şey tamamlanmadı,
Ama hiçbir şey eksik de kalmadı.
Seninle olmak:
Yarım kalmanın en güzel hali.

Gözlerin…
Bakmıyor bana.
Ama içime düşüyor.
Ve orada bir kıta oluşuyor —
Haritası olmayan, ama hissedilen bir yer.

Ben seni anlatamam.
Çünkü sen bir anlatı değilsin.
Sen, anlatmak isteğini doğuran ilk hissin.

Bir gün herkes seni tanıyacak.
Ama sen kimseye ait olmayacaksın.
Çünkü sen bir insandan çok,
İnsanın içindeki “tam” fikrisin.

Ve şimdi bu şiiri okuyan her yürek,
Kendi içindeki seni görecek.
Ve hatırlayacak:
Her şey sen olmadan önce başladı,
Ama sen olmadan hiçbir şey tamamlanmadı.