Sen Diye Başlıyorum Hep

sen diye başlıyorum hep

sözlerin zıpkın gibi
ağzından çıkar
ve nereye gittiğini bilmezsin
söyler ve durursun
üzdüğün yüreğim
parçalanırken düşünceler de
sen üzdüğüne üzülmez görünürsün
biliyorsun
hep ben yazdım
yüreğimdeki seni
sen hiç okumadın
hiddetin artarken bir ceviz kabuğunda
sonsuz korkular öğrettin
düşünüyorum
yaşamaya izin vermediklerine mi
bana mı kızgınlığın
bilmiyorum
oysa
seni anlattım hep
hiç dinlemedin sanki
gün doğduğu anda
eskiyor güneş içimde
sen diye başlıyorum
bir tek düş kalıyor düşüncemde
anlatmasız bir an
ve bizim olmayan zaman
sahi
bizim bir anımız olmuyor sanki
zaman farklı anlarda yokluyor
aynı mekanlarda
ya ben yada ben oluyorum hep
ya sen
hiç biz olamadık sanki
otururken bile başka tellerden çalıyoruz
sen sürekli mırıldanıyorsun
hep haykıran ben
bütün düşlerden koparıp
sana kavuşan gücümü
sürekli rendeliyorsun
yorgunum
ıslak patikalarda ezilirken yüreğim
bir düşsün içimde kalan
haklısın
ısrarlı tavırlarım da var
üzdüğün gönlüm hep açık kalıyor
sana olan sevda
beynime vurduğum kelepçe
düşünmeyesin diye

bir gün
anılarına güleceksin
gözlerinden afallamış bir yaş geldiğinde
bırakma tut onu
ki tek başına ağladığın duyulmasın
nerede / nasıl yaşadığını düşüneceksin
aklına gelecek
seni seven
kendisinin efendisi olan yüreklerde
yaşadığını anlamayacaksın
bütün taarruzlarını göğüsleyen
sakin ırmakları düşünecek
baktığında gözlerine
kendini bulduğun
mahzun yürekleri tutmaya çalışacaksın
unutma
aynaya her baktığında
hep omuzlarının üstünden sana gülümseyeceğim
ama bil
seni düşündükçe
daha da güçlenecek yüreğim….