Sen Bilmiyordun Şiiri - Havva Kaya

Sanadır ithafım, oku hainim!
Yıkılan dünyamı, sen bilmiyordun.
Bir erin kalbinde, bitti oyunum!
Yok olan hülyamı, sen bilmiyordun.

Anama hasretken, ana olmuştum!
Her gün ağlıyordum, sen bilmiyordun!
Bir nehirdi gönlüm, selle dolmuştum!
Coşup çağlıyordum, sen bilmiyordun.

Yalnızlık adeta,gariban bir çöl!
Hasrettim yağmura, sen bilmiyordun.
Pusulası yoktu, bulamadım yol!
Çaresizliğimi, sen bilmiyordun.

Kara kış, kıyamet! Hepsini gördüm;
Yoksulluk esaret, sen bilmiyordun.
Mutluluğu kayıp, dünyama verdim!
Mutsuzluk ne demek, sen bilmiyordun.

Git dedin elinle, gidemedim ben!
Sana mecburdum ben, sen bilmiyordun.
Gönlümü almadı, iki kelimen!
Ama mecburdum ben, sen bilmiyordun.

Belki de muhtaçtım, kanatlarına;
Çırpmanla gelirdim, sen bilmiyordun.
Kızsam bile bazen, inatlarına,
Ben sana ölürdüm, sen bilmiyordun.