Sen Bilme Şiiri - Mehmet Zafer

Boğucu bir hasrettin,
En acımasız yanlarından vuruldum.
Damarlarıma narkozladığım,
Bir kaç acıydı.
Hüznün nuruydu,
Yakışıklı duran kefenimde.
Aklımı yitirdiğim depremlerde,
Gözlerini sabitledim yüreğime,
Bittim,
Tükendim.
Soluksuz sonbahar taksimlerinde,
Sözlerin ahenkle dans ettiği geceye,
Karanlıklar biriktirdim.
Yavaş yavaş ölmenin adı bu olmalı.
Yüreğim kal diye sarsılırken,
Sana üşüdüğüm yollar
Şahittir göz yaşlarıma.
Bir kez daha teneffüs ediyorum
Yaşadığın şehrin havasını,
Ciğerlerimi parçalıyor her nefes,
Aklımı seninle bozmuşum,
Yollarında kaybolup savrulmuşum,
Tükendim yar.
Bu sevdaya yüreğimi koymuşum,
Tükettim deste deste umutları
Ben tükendim,
Bittim.
Parçalanır içim,
Sana aldığım her nefeste.
Bütün sabahlarına aşina olup,
Üşüdüğüm rüzgârlar da yok,
Sağ yanım karanlık,
Sol yanım...
Neyse..
Sen bilme! ! ! !