Sen Bilme Şiiri - Turan Öztürk

Eyy sevda; dur artık...
İflah olurken bir kahkahayla
Çatal sesimden çıkan
Buğulu sözlerimle
Beni sınama..

Daha fazla zorlama
Bu suskunluğu doyuracak kadar
Sessizlik yok..
Ve
Sığmaz bu bedene o yokluk..

Unutturup korsan olduğumu
Sığınacak liman aratma.
Biliyorum..
O’ Deryalarda toprak kokusu...

Saklarken kendimi
Palyaço şıklığındaki hüznümle
Ve işgalindeyken gönlüm
Kokusuyla el ele tutuşan gözlerinin
Yalanlarla
Gel gitle
Düşman edip beni
Yelkovana ve Akrebe
Üstümü örtme
Boğulurum..

Bile bile suçsuzluğunu
Ve daha aydınlatırken ışığı
Kıyılarımı, sahipsiz iskelemi
Suçlu diye
Geldiğinden, gittiğinden
Ki azmettirmemişken bile
Dolunay’a düşman olurum..

Ki yok yere yarım
Yok yere yalnız...
Ve öyle kalabalık
Öyle bütünken
Ne çürük, ne solgunken
Boş yere uzak, boş yere yavan...

Ne vardı ki sanki
Bunca çoğaltacak
Yokluğunu ve seni
Ve hangi kalabalığın diyeti
Bir türlü mezun olamadığım
Bu yalnızlık illeti...

Sen duymasan da girdabımdaki çığlıkları
Gülüşümdeki üşümeyi ve hıçkırıkları
Ve bunca lafın özeti
Sen bilme ama
Ben..
Ben sevdim seni...

Sevda iken çiğnediğin
Yeniden yeşermeyen
Ve faili meşhur bir ayak iziyken
Kim vurduya gitmezken gitmelerin
Birtek sen gidersin
İçime düşe düşe.
Ve eksilirken gözlerin
Gözlerime değmeye değmeye...

Niye deme...

Soyut bir sevdadan
Somut bir veda çıkarabilen
Kaç yürek var...

15.07.2010