Sen Benim Mecnunumsun Şiiri - Serpil Koçar

Sen Benim Mecnunumsun

Sen benim Mecnunumsun,
Çöllerde yanıp kavrulan,
Sevda uğruna dünyayı unutan,
Bir tek adımı fısıldarken bile
Kalbini ateşe atan.

Benim Leyla’m dedin ya bir kere,
O an bütün âlem sustu gözlerinde.
Bir tek senin yüreğinde hayat buldum,
Senin sevdanda kök saldım,
Senin aşkında dirildim yeniden.

Sensizliğin adı yok bende,
Çünkü sen varken bütün dünya anlamlı.
Yollar çöl de olsa, geceler zindan da,
Yüreğinin rehberliğiyle,
Her kayıp adımı bulurum ben.

Çektiğin her çileye şahidim,
Kalbimin en derin yerinde saklıyorum.
Senin aşkınla yanmak,
Bin cennete değişilmez,
Çünkü sevmek seninle anlam buluyor.

Mecnun’um, deliliğinde aklımı buluyorum,
Çöllerinde kendi susuzluğumu görüyorum.
Sevda ateşinle kavrulmak,
Bir ölümü bin kez yaşamaktır,
Ama yine de vazgeçmem senden.

Düşlerimde adını çağırırım,
Gece yıldızlara fısıldarım.
Her nefeste sen varsın,
Her duada adın saklı,
Leyla’sız bir Mecnun olur mu hiç?

Benim gözlerim seninle gülüyor,
Benim ruhum seninle soluk alıyor.
Sevdamızda yazgı gizli,
Kaderimizde çöl de olsa,
Bir tek seninle yürüyorum.

Sen benim Mecnunumsun,
Aşkı masal olmaktan çıkaran,
Gerçeğe dönüştüren,
Ve ben senin Leyla’nım,
Yüreğine mühürlü kalan.

Öyle yan ki, ben de yanayım,
Aşkınla küle dönsem de razıyım.
Senin ateşinde kavrulmak,
Bütün dünyaya bedel,
Çünkü ben yalnızca seninim.

Ve bil ki, sevgilim,
Ne zaman ki dünya son bulur,
Ne zaman ki yıldızlar söner,
Benim dilimde hâlâ tek söz kalır:
Sen benim Mecnunumsun…