Sen, Ben ve Yollar Şiiri - Taha Yaycı

Boş sokaklarını dolaşıyorum şehrin
Işıksız evler, karanlık köşe başları
Bir de sensizlik üstün eklenince
Kızıyorum kadere, çatıyorum kaşları
Uykusuz gözlerim seni arıyorken her gölgede
Bulamayınca, siliyorum gözümdeki yaşları
Ve devam ediyorum yoluma umutsuzca
Bulmak için beklerken seni
Sadece sessizlik ve sensizlik sarıyor etrafımı
Sense yumuşak yatağında gördüğün
Kabuslara lanet okuyorsun beni anlamadan
Belki de anlıyor sanıyorsun kendini
Beni ve dünyamı kavramadan
Çektiklerimi biliyormuşsun gibi
Bir de sitem ediyorsun utanmadan
Ve geçmişe hiç bakmadan

Geri dönüşü olmayan bir yolda yürüyoruz
Arkaya bakmak yasak olmasa da dönmek yasak
Bir hayat ki yaşadığımız, sonunda hepimiz ölüyoruz
Düşündüğümüz sadece şudur ki:
Bir olasılığı olsa da biraz daha kalsak

Ne garip bir yoldur ki, gittikçe çatallaşan
Ne garip seyyahlarız, tüm engelleri aşan
Zaman olup yürüyen, zaman olup koşan
Zaman olup üzülen, zaman olup coşan

Sen orada ben burada
Uzak sanıyoruz birbirimizi
Aslında görmüyoruz
Birbirimize doğru geldiğimizi

Yollara sitem ediyoruz bizi ayıran
Yollar değil aslında şartlar
Oyun başladı, ve geçiyor sıran
Bizim elimizdeki en iyi kartlar

Yontuluyor günler ayrı geçen
Ne mutlu ki bana, seni seçen
Son kırk gün kaldı yaşanacak
O günler de sabırla aşılacak.

(25.02.2003, Ankara)