Yokluğun kurumuş yaprakların çilesi gibi, sulansada serpilemez yeniden varolana dek. Umut kendi kendine yetebilir mi? Hep aynı sonla boyanmış bir resmi var etmek gibi. İlk nefesi son nefesle mukayese etmese şu hayat, aklım kalmazdı hiç son veda gününde. Belki çok mutluluk sebebi vardı belkide çok mutlu olmuştuk üstelik mutluluğa alışmışmıyız?
Ne yazık ki mutluluk ile beslenmiyor satırlar denemesi sudan ucuz. Bahanedir hayat şaire derler kelebek ömürlü şairler bir bak anlarsın. Anlarsın diye umuyorum gökyüzünün bir gün gülümserken bir gün çetin oluşunu.
Maksadım bir öğüt ya da bir mesaj olsaydı şu ana kadar çoktan yok olup gitmişti tüm şairler ya da gönül gözleri kapanmıştı açılmazcasına. Bu kapıdan akılla girilmez derken Şems askıya astı bedeni, adımını attı gönülden içeri.
Sen neyin peşindesin ben gibi. Hangi davanın esiri oldun şu nefes müsadenle. Evet var, bir çaresi var sıkıştığın bedenin içinde sana uzanan çilenin. Hatta sana uzanan Sen’in. En çok onunla konuş. O Sen aslında Ben’im.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta